50 χρόνια μετά το σύνθημα του Πολυτεχνείου επίκαιρο όσο ποτέ.
Από την οικονομική κρίση το 2010 έως σήμερα οι εργαζόμενοι βλέπουν συνεχώς το εισόδημα τους να συρρικνώνεται, η ακρίβεια σε είδη πρώτης ανάγκης να φέρνει όλους μας σε απόγνωση και από την άλλη οι ώρες εργασίας να αυξάνονται συνεχώς.
Κάθε κεκτημένο του εργατικού κινήματος εξοβελίζεται στο όνομα του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς και της ατομικής ευθύνης.
Στον κινηματογραφικό και ευρύτερο οπτικοακουστικό χώρο οι κατακτήσεις που πέτυχε το σωματείο με συντονισμένους συλλογικούς αγώνες από την στιγμή της ίδρυσής του, αποδομούνται από την κυβερνητική πολιτική και την ασυδοσία της εργοδοσίας μέρα με την ημέρα.
Κατακτήσεις όπως:
- Διεκδίκηση ψήφισης και εφαρμογής του Ν.Δ. 4208/19-9-1961 (περί μέτρων δια την ανάπτυξιν της Κινηματογραφίας εν Ελλάδι…)
- Εφαρμογή του οκτάωρου και των σαράντα ωρών απασχόλησης την εβδομάδα
- Κατοχύρωση Συνδικαλιστικών Ελευθεριών
- Καταπολέμηση της Ανεργίας
- Υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας
- Ανατροπή του καθεστώτος του “ανειδίκευτου εργάτη” που ίσχυε μέχρι το 1982 για τους Έλληνες Κινηματογραφιστές
- Διεκδίκηση των πνευματικών δικαιωμάτων των τεχνικών του κινηματογράφου και της τηλεόρασης
πρέπει να κατακτηθούν εξαρχής.
Ο αγώνας των φοιτητών, των σπουδαστών, των εργαζομένων στο Πολυτεχνείο, μας θυμίζει για άλλη μια φορά ότι η συλλογική διεκδίκηση και η ενδυνάμωση των σωματείων είναι επιτακτική όσο ποτέ για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ.
Ε.Τ.Ε.Κ.Τ.-Ο.Τ.